ساعت ۵/۳۰ باید بیدار بشم و ۶ باید راه بیفتم..

هنوز چند تا وسیله م هست که برنداشتم.

همش ذهنم درگیره؛

رحمِ عزیزم..رحمِ گل و قشنگم.

میشه این ماه هم همون تاریخِ ۸ ام رو پریود بشیم؟؟

میشه پلییییز؟میشه این ماه هم خانوم باشی و جیگر باشی؟

کاشکی خوابم ببره.

چقدر حرف دارم برای گفتن و چقدر دلتنگتونم.

دعا کنین همون ۸ ام پریود بشم :))))

شب بخیر.

عید شما مبارک.

آره داشتم میگفتم..

از خونه های آپارتمانی بدم میاد.من همیشه سادگی رو دوست دارم و شیفته ی چیزایِ قدیمی ام.راحتی رو بیشتر از هرچیزی میپسندم و فکر میکنم آدم وقتی احساس راحتی میکنه قشنگ تره.

حاضرم توی یه خونه ی قدیمیِ حیاط دار زندگی کنم که حیات توش جریان داشته باشه،نه توی یه آپارتمان.آخه حسِ قوطی کبریت بهم میده!

ما توی خونمون یه پنکه داریم که مال جهیزیه ی مامانمه؛اون روز بهش گفتم مامان اینو خوب نگه داریاگفت چرا؟چطور؟گفتم آخه من هروقت ازدواج کنم میخوام با خودم ببرمش بعد مامان گفت نههه دوسش دارم؛برای تو یکی میخرم..خلاصه که به نتیجه نرسیدیم هنوز؛ولی دلم میخواد همینو ببرم. حالا نه این که پس فردا عروسیمه و همه چیز آماده س،فقط پنکه م مونده

خلاصه که آره.

مگه زندگی هرچی ساده تر،قشنگ تر نیست؟منظورم سادگی از سرِ نداری و بدبختی نیستا!اون زشت و غمناکه.منظورم از سادگی،دور از تجمل و بی آلایش بودنه.

آه..فقط خدا میدونه چند بار تاحالا یه خونه ی حیاط دار توی ذهنم تصور کردم که توی حیاطش تاب هم داره.تو فکر کن!هم بهارِ حیاطش خوشگله و هم پاییزش..وای تازه زمستون!زمستون هم میشه برف بازی کرد و آدم برفی ساخت توی حیاطش!تابستونش هم میتونی از درختِ انگوری که توی حیاط داری برای خودت انگور بچینی و عِیش کنیالبته به شرطی که زنبورا نیان سمتت!

آخ روزی که یه خونه ی حیاط دار بخرم،عیدِ منه..عیدِ واقعی.

در شرف ترکیدن

سرم از درد داره منفحر میشه و میترکه..فکر کنم  الان منفجر بشه و بپاشه روی دیوار.

از اموزشگاه که میام خونه،نیم ساعت بعدش یه شاگرد خصوصیِ انلاین دارم.

بسیار کلافه ام و حوصله ندارم؛کلاسم که تموم بشه میخوام بخوابم.کاشکی خوابم نپره.شام هم نمیخورم.

من هیچوقت نمیخوام ازدواج کنم.کلاً.

شب بخیر.

غوداااا

خونه های آپارتمانی بسیار مزخرف هستن!

الان دیرم شده باید ناهار بخورم و  برم آموزشگاه؛شب که اومدم درمورد خونه ی مورد علاقه م مینویسم.

راستی امروز کیک بوکسینگ رو ثبت نام کردم و احساس خیلی خیلی خوبی دارم.

بی سر و ته

از نظر تراپیستم خیلی طبیعیه که گریه میکنم و بهم گفت بابتش خودم رو سرزنش نکنم.

میدونی الان از چی گریه میکنم و چی روی دلم مونده؟

تولدِ پارسالم..

تولد پارسالم افتضاح ترین تولدِ همه ی این سال های زندگیم بود.هیچی شبیه اون چیزی که میخواستم نبود.حتی یه ذره!

من دلم میخواست روز تولدم رو توی سفر باشم..ولی یه هفته قبلش سفر رفتیم. اون مدلِ سفر رفتن هم هنوز اذیتم میکنه.با این که همه چیزش خیلی خوب بود و خوش گذشت؛با این که کنار همدیگه حضور داشتیم و لحظه های خیلی نابی رو ساختیم؛اما من همه ی سفر یه بغض بزرگ روی دلم بود.بابتِ اهمیتی که بهم داده نشد....نمیدونم!

الان تولد دوستم رو دیدم که یه عالمه گل گرفته بود.من دارم برای این که تولد پارسالم گل نگرفتم گریه میکنم الان.برای همه ی گل هایی که نگرفتم دارم گریه میکنم اصلا.من از تولد پارسالم متنفرم.روزِ تولد خیلی مهمه!من میخواستم روز تولدم رو یه جور دیگه سپری کنم..ولی اَه.خیلی چرت بود روزِ تولدم!با مهمونای مزخرف و عکسایی که زوری گرفتم.با یه کیک زشت!حتی کیکای تولدم هم پارسال زشت بودن!تنها چیزِ خوبِ تولدِ پارسالم،کادوهایی که گرفتم بود.ولی من روز تولدم فقط گریه کردم و ازش متنفرم.باشه؟

یه سری چیزا هست که حتی نمیتونم درموردشون بنویسم.اینجور مواقع خیلی عصبانی میشم و از زانو هام تا انگشتایِ پام بی حس میشن و انگار توشون زهر تزریق کرده باشی!الان دقیقا همون حس رو دارم..

البته اول یه چیزِ دیگه پیش اومد که الان انقدر عصبانی ام.

-پاکش کردم چون ارزش نداشت-