بروبَچ

به نظرم فردوسی اخمو و خشن بوده.زیاد هم با کسی شوخی نمیکرده و با کسی هم شوخی نداشته..

حافظ لطیف و زود رنج.یعنی اگر چیزی بهش میگفتی،دلش زود میشکست،بعدش میرفته یه گوشه و در کنج عزلت،درموردش شعر میگفته.نازنازی بوده. :دی

عطار مقاوم و خردمند.

مولانا شوریده و فارغ از مسخره بازی های دنیوی.

سعدی هم مثل رودخونه بوده.زلال و یواش.مثل شعراش،ساده و قابل فهم.

بابا طاهر به نظرم یه پیرمردِ خمیده بوده که حالا شعر هم میگفته اون وسط برای خودش :دی

اره دیگه :)

توی ذهن شما این ادما چجوریَن؟هیچ بهش فکر کردین؟