دنیای من

من یه دنیای خیالی دارم..

جدیداً بیشتز وقت ها رو میرم اونجا.

اونجا همه چی آرومه.همه مهربونن.هیچکسی استرس نداره.

اونجا،همونطوری رفتار میکنم که دلم میخواد.اونجا میتونم راحت برقصم،راحت لباسام رو بپوشم،بدون این که نگران ست کردن رنگ و مدلشون باشم.

اونجا میتونم راحت پایتخت ببینم و قاه قاه بخندم و هیچکسی هم نگه اینا چیه میبینی.

اونجا میتونم ساعت ها درمورد مشکلاتِ جامعه حرف بزنم و از تفکرِ نقادانه م استفاده کنم.اونجا دیگه کسی نیست که منو نفهمه.اونجا ادم رو درک میکنن.

اونجا اگر از ترس و اضطراب هات بگی،فهمیدی میشی.کسی نمیاد یه جور دیگه معنی کنه حرفات رو.

اونجا همه چی ارومه..

اونجا ادم معده دردِ عصبی نمیگیره که هی ضعیف و لاغر بشه.

اونجا حالت خوبه و چشمات هی پر از اشک نمیشه و توی دلت غصه ها جولان نمیدن.

اونجا اگر کسی اشتباه کنه،عذرخواهی میکنه.

اونجا گربه ها و سگاش گشنه نمیمونن و از سرما یخ نمیزنن.

اونجا ادما لجباز نیستن..بی ملاحظه نیستن.

اونجا من انرژی دارم..همش گریه نمیکنم و همش خودم رو سرزنش نمیکنم.

من خیلی وقته دارم توی دنیای خیالیم زندگی میکنم.

دلم میخواد هیچ ادمی رو نبینم تا مجبور نشم از دنیام بیام بیرون.